بی گمان وجود امنیت شرط لازم و اولیه برای برقراری یک زندگی سالم اجتماعی می باشد.انسان ها همیشه برای برقراری و تداوم امنیت در جامعه ارزش قائل بوده و هزینه های فراوانی در قبال ایجاد آن پرداخته اند.
از دیدگاه کارشناسان اجتماعی مهمترین عامل رشد و توسعه در ابعاد فردی،اجتماعی،سیاسی،فرهنگی،اقتصادی،ورزشی و...همه و همه در درجه اول منوط به برقراری و پایداری امنیت در جوامع بوده و فقدان این عنصر مهم در مراودات اجتماعی سبب عدم پیشرفت متعالی کشورها و ملت ها خواهد بود.
در تعالیم دینی ما نیز توجه ویژه ای به مقوله امنیت اجتماعی شده تا آنجا که در روایتی از حضرت رسول(ص)می خوانیم:وطنی که در آن امنیت و شادی نیست خیری در آن نیست.حال با ذکر این مقدمه کوتاه به موضوع اصلی این یادداشت که بی ارتباط با حوادث چند وقت اخیر جامعه نمی باشد،می پردازم.
بارها و بارها پیش آمده که به طور نا خودآگاه نظاره گر درگیری های فیزیکی و نزاع های خیابانی بوده باشیم که در آن طرفین ماجرا بی مهابا و بدون هیچگونه واهمه ای با بکارگیری انواع الفاظ رکیک و برخوردهای خشن و استفاده از ابزار و سلاح سرد همدیگر را مجروح می نمایند و یا حداقل مروری بر صفحه حوادث روزنامه ها گویای وسعت و افزایش موارد بر شمرده شده و خبر دار شدن از انواع نزاع،قتل،ضرب و جرح،شرارت،زورگیری و ...را به خواننده می دهد.
شاید اغراق نباشد که بگوییم امروزه شنیدن قتل و ضرب و جرح افراد و وقوع دیگر جرائم برای ما حالتی عادی پیدا نموده و در بیشتر مواقع براحتی از کنار این حوادث تلخ عبور می نماییم.
براستی جامعه اسلامی ما را چه شده که باید افراد جامعه نظاره گر این حوادث شوم و ناراحت کننده باشند؟آیا جز این است که امروزه شرارت ها،زورگیری ها،بروز انواع مختلف تخلفات آزار دهنده و هنجار شکن امنیت جامعه اسلامی ما را نشانه رفته است؟
آیا براستی امنیت فعلی جامعه مورد رضایت شهروندان مان می باشد؟
آیا جز این است که امروزه خانواده ها جرات این را ندارند که فرزندان و دختران خود را به تنهایی به پارک ها و یا دیگر اماکن تفریحی بفرستند؟آیا وجود افراد شرور و بزهکار در محلات و پارک ها و اماکن عمومی که آزادانه باعث سلب آسایش افراد جامعه و خانواده ها می شوند از سوی دستگاههای ذیربط به چشم نمی آید؟
آیا به غیر از این است که گستاخی این افراد در اثر عدم برخورد قاطع به جایی رسیده که حتی با تذکر دهندگان به شدیدترین وجه برخورد نموده و حتی جانشان را نشانه می روند؟آیا مضروب شدن آمران به معروف،کشته شدن دختر دانشجو و ورزشکار ملی،ربایش دختران و زنان از سوی مسافر بر نماها و تجاوز به عنف و انواع زورگیری ها زنگ خطری برای متولیان امر نمی باشد؟
آیا جز این است که عدم برخورد توام با اقتدا ر با اینگونه اراذل و اوباش سبب شده تا در حوادثی نظیر فتنه 88 این افراد پوسته خود را برانداخته و ماهیت درونی خویش را آشکار سازند؟آیا براستی ما در قبال برقراری امنیت هر چه بیشتر جامعه که میراث شهدای بزرگوار ما می باشد وظیفه مان را به درستی انجام داده ایم؟
آری شهدای بزرگوارمان دست از جان خود شسته و با اهدا جان خود لحظه ای حاضر نشدند دشمنان این مرز و بوم کیان ایران اسلامی مان را تهدید و امنیت آنرا متزلزل سازند.حال باید از خود بپرسیم پاسداری از خون شهدا و ادامه دادن راه آنان اینگونه است؟
محققا" امنیت بجای مانده از این ایثار گری ها میسور نخواهد شد مگر در گرو تقوا،عدالت،ایمان،رعایت حرمت و حقوق انسان ها،دفاع از مظلوم،مبارزه واقعی و نه گفتاری با مفسدین و مجرمین،تامین معیشت مردم و حاکمیت قوانین و مقررات انسانی و الهی.
امید است با رعایت موارد برشمرده شده و انجام درست دستگاههای متولی در اجرای وظایف محوله و مسئولیت پذیری آحاد افراد جامعه در قبال امنیت جامعه، شاهد ارتقای هر چه بیشتر امنیت در ایران عزیزمان باشیم.
علیرضا قلی زاده (وبلاگ بنچاق)
